امشب رفتم پیاده روی
رفتم رفتم و رفتم تا اینکه پاهام شروع کرد به گِز گِز کردن و به طبع راهم رو به سمت برگشت کج کردم.
همینطور که داشتم راه می رفتم با خودم فکر کردم که چطور میشه وقتی ما در یک رابطه هستیم از اون رابطه رنج و نادیده شدن بگیریم ( حالا میخواد ازدواج باشه یا نه همکاری و دوستی و ... )
بعدش به یکسال گذشته نگاه کردم و از اول تا آخرش رو نقد و بررسی کردم و یه جاهایی به این نتیجه رسیدم که در بسیاری از مسائل ما اصلا توانایی برآورده کردن همه ی احتیاجات و نیازهای طرف مقابل مون رو به اون شکلی که مدنظرش هست رو نداریم و اینجاست که بی تجربگی میاد سراغت و باعث میشه تصمیماتی بگیری یا عملکردهایی داشته باشی که باعث بشه رابطه ت به سمت بن بست هدایت بشه.
مثل اینکه از دانشجوی ترم یک رشته ی برق قدرت بخواییم که برامون در مورد سیستم کاری دستگاه های تمام صنعتی توضیح بده
اینجاست که فکر میکنی بهتره یه گام به عقب برداری و این رابطه رو به هر میزانی که هست تموم کنی ولی برای بهبودش تلاشی نکنی
ولی من همیشه تا تهش برای هر چیزی تلاش کردم
هیچ مشکل حل نشدنی وجود نداره مگر اینکه هر دو طرف مشکل نخوان که حل بشه و اثرات یک زندگی به پایان رسیده تا اخر عمر با هر دو طرف هست
دارم میخونم تون
امیدوارم راه عشق به مسیر اصلی خودش برگرده بین تون
سلام
راستشو بخواین من فکر نمیکردم شما متاهل باشین فکر میکردم دانشجو یا یه دانش آموز هستید .
مگه چی شده؟ به کجا رسیدین؟
شغلتون چیه؟البته اگه دوست داشتین بگین .
تموم کردن مساوی با پاک کردن صورت مسئله که پر از حسرت میشه و اگر و اگر و شاید
در صورتی که باید ادمارو همونجوری که هستن ببینید بپذیرید و برای بهتر شدن و درک بهتر تلاش کنید
کتاب مهارت ارتباط بدون خشونت بهتون پیشنهاد میدم
یه چیزی هم بنام ایستادن روی نوک پا این یعنی اینکه تو برای رسیدن به اون هدف تمام تلاشت رو کردی و حتی اگه اون تلاش به مقصد نرسه تو پیش خودت سربلندی که من تمام تلاشم رو کردم و این راضی کننده‌س
یه بچه رو تصور کن که برای خواسته هاش چه تلاشی میکنه همین تلاش کردنها رو اگر ما در زندگی داشتیم الان خیلی جلوتر بودیم ولی وقتی بزرگ میشیم به جای تلاش مضاعف رها کردن رو یاد میگیریم پس سعی کن برای عشقی که داری تلاش کنی
همه روزهای سخت میگذرن و آدم بعدش به این فکر میکنه من چطور تاب آوردم؟ :)
چقدر توضیح درستی برای رفتار آدمی ارائه دادین.
یادمه یه بازه‌ای خیلی استرس داشتم و مستاصل و ناامید بودم؛ حسِ اون لحظه‌ای که فکر میکنی تموم وجودتو گذاشتی برای یه چیزی ولی جواب اونی نبوده که می‌خواستی، یا حسی شبیه دویدن و نرسیدن که بهت حس رو تردمیل دوییدن رو می‌ده. دویدنی که ازت کلی انرژی برده اما میلی متری تکونت نداده و حتی چند سانت به عقبتر هم پرتت کرده.
بابا اون حالو که دید،برام یه شعری خوند: کاردارِ کارِ ما در کارِ ماست / فکرِ ما در کارِ ما آزار ماست
اون لحظه هم می‌فهمیدم چی میگه هم نمی‌فهمیدم. فکرم این بود که اتفاقه بیفته. هر چیزی غیر از اون فکر برام بن‌بست بود. ولی خب انگار کاردار کس دیگه‌ای بود و من حواسم پرت استرس و ناامیدی بود.
بعدها بیشتر گرفتم شعره چی میگه. بعدهایی که زمان منو از استیصال کشوند بیرون.
اینو تعریف کردم چون جمله آخرتون برام حس آشنایی داشت. در جایگاهتون نیستم پس نمی‌تونم چیزی بگم جز اینکه تو کامنت پستم نوشته بودین زندگی با عشق در جریانه.براتون زندگیِ زنده و جاری آرزو میکنم :))
سلام وقتتون بخیر
چند شب پیش اومدم اینجا و نوشته هاتون رو خوندم.
عمیقا دعا کردم که مشکلاون حل بشه
ان شاالله که موانع و مشکلات رفع بشن.
خیلی وقتا حتی زوج های موفق و عاشق، چندین بار در طول زندگی شون به این نقطه میرسند. ولی سرنوشت زندگی همین جاها معلوم میشه.
ماها بر طبق انتظارات و توقعات مون از همدیگه پیش میریم. بعدم این و نیاز اصیل میبینیم. در صورتی که زندگی باید محورش ارزش هامون باشه و تلاش مون برآورده کردن نیازهای اصیل باشه
من که جزئیات ماجرا رو نمیدونم و خبر ندارم هر کدوم تون در چه موضعی هستید.
بنابراین این ها به طور کلی میگم.
اگر همدیگه رو دوست دارید، بازم تلاش کنید.
اونایی که گام رو به عقب برداشتن هیچ موقعی موفق نبودن ولی اونایی که برای پیشرفت و موفقیت و بهبودی شرایط تلاش کردن موفق شدن//
من خودم بارها شکست خوردم و شکایت می بردم به صاحب آسمون که چرا آخرش اینطوری شد ولی این شد برام تجربه ی بزرگ که دوباره تلاش کنم تا آخرش به شیرینی آخرش برسم
شما تلاشتو بکن و خسته نشو عسر یسرا میشه همه چی
فکر نمیکنم در این مورد بتونم چیزی بگم ولی
از این تعریف که دوست داشتن و عشق همیشه و همه‌جوره باید با رنج و غم و دلتنگی همراه باشه متنفرم! از اینکه به عاشق دلباخته‌ی دل‌سوخته بودن افتخار کنم متنفرم!
در کل امیدوارم اگه صلاح همید بینتون اصلاح شه اگر هم که نه امیدوارم بهترین‌ها سر راه هرکدومتون باشه
من یاد گرفتم که
در سخت ترین ناامیدانه ترین و وحشتناکترین حالات روحی
بازم یه بار دیگه تلاش کنم
اونقدر تلاش میکنم براش که دهنم آسفالت شه و تا صد و یک درصدمطمئن نشم اشتباه کردم به راهم ادامه میدم
دستم و زانوهامو با هم رفیق کردم و سالهاست که رفیقن
خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است
هر رابطه ای که ما درش هستیم نیازمند بهبودی ست و نه قطع شدگی اینکه قطع رابطه کنیم هیچوقت چاره ی کار نبوده
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.
