گاهی فکر میکنم چرا به خودمون سخت میگیریم؟ گاها بعد از یک اتفاق خیلی کوچیک روزمون رو تلخ میکنیم و با همه بد میشیم. اتفاقی تلخ رو میبینیم و تا ساعت ها و بعضا روزها تو فکریم و خودمون رو درگیرش میکنیم. چرا نمیشه از کنار خیلی از مسائل ساده گذشت؟ چرا آدم ها رو ساده کنار میزاریم ولی خاطرات و حرف ها رو نه؟
همیشه فکر میکردم فیلم و سریال رو باید با خانواده یا یک همراه دید، ولی اخیرا نظرم عوض شده و فکر میکنم لذتی که در تماشای تنهایی یک فیلم در سینما هست در تماشای همان فیلم همراه با یک همراه نیست.